โรคอ้วน อธิบายและศึกษาว่าทำไมเราถึงมีการรณรงค์ไม่ให้เป็นโรคอ้วน

โรคอ้วน จากข้อมูลของสมาคมโรคหัวใจแห่งบราซิล โรคอ้วนเป็นหนึ่งในปัจจัยเสี่ยงที่ร้ายแรงที่สุด สำหรับโรคหัวใจและหลอดเลือด โดยทั่วไปเกิดจากการกินมากเกินไป ร่วมกับการใช้ชีวิตแบบนั่งนิ่ง อย่างไรก็ตาม SBC ระบุในเว็บไซต์ว่า ปัจจัยอื่นๆ ยังสามารถกระตุ้นหรือแทรกแซงโรคอ้วนได้ เช่น ปัจจัยเมตาบอลิซึม พันธุกรรม ระบบประสาท จิตวิทยาและเศรษฐกิจและสังคม

อย่างไรก็ตาม จากข้อมูลของ SBC ประชากรที่เป็นโรคอ้วน เมื่อเทียบกับประชากร ที่มีน้ำหนักปกติมักเป็นโรคต่างๆ เช่น ความดันโลหิตสูง เบาหวาน โรคทางเดินหายใจ นิ่วในถุงน้ำดี โรคข้อและกระดูกสันหลัง และการเปลี่ยนแปลงของไขมันในเลือด แพทย์มักจะคำนวณน้ำหนัก ในอุดมคติผ่านค่าดัชนีมวลกาย เช่น ดัชนีมวลกาย

อย่างไรก็ตาม ค่าดัชนีมวลกายหาได้จากการคำนวณต่อไปนี้ ค่าดัชนีมวลกาย เท่ากับ น้ำหนักหรือส่วนสูงกำลังสอง ตัวอย่างเช่น คนที่มีน้ำหนัก 95 กิโลกรัมและสูง 1.75 เมตร จะมีค่าดัชนีมวลกายที่ 31 กิโลกรัมต่อตารางเมตร โดยค่าดัชนีมวลกาย เท่ากับ 95  กิโลกรัม1.75 เมตร คูณ 1.75 เมตร เท่ากับ 95 กิโลกรัมต่อ 3.0625 ตารางเมตร เท่ากับ 31 กิโลกรัมต่อตารางเมตร คนที่มีค่าดัชนีมวลกายระหว่าง 30 ถึง 40 ถือว่าเป็นโรคอ้วน อายุมากกว่า 40 ปีเป็นโรคอ้วนผิดปกติ ซึ่งเป็นกรณีที่ร้ายแรงกว่ามาก

สิ่งปกติคือค่าดัชนีมวลกายน้อยกว่า 25 จาก 25 ถึง 30 ถือว่าเกินน้ำหนักปกติแล้ว นอกจากนี้ อายุต่ำกว่า 20 ยังถือว่าไม่ปกติอีกต่อไป และปัจจัยด้านสุขภาพอื่นๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อมีคนเกินอัตราส่วน ในอุดมคติระหว่างน้ำหนัก และส่วนสูงที่กำหนดโดย BMI 30 เปอร์เซ็นต์ ความดันจะสูงขึ้น พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมาน จากการเปลี่ยนแปลงของคอเลสเตอรอล และมีแนวโน้มที่จะถูกโจมตี โดยโรคเบาหวาน ซึ่งเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญอีกประการหนึ่ง

โดยทั่วไปแล้ว คนประเภทนี้ยังมีวิถีชีวิตแบบนั่งนิ่ง ซึ่งก่อให้เกิดความเสี่ยงต่อปัญหาหัวใจ เนื่องจากหัวใจของพวกเขา ต้องทำงานหนักขึ้น รวมกับการสูญเสียความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ ความเหนื่อยล้า และภาวะซึมเศร้า ในการรักษา โรคอ้วน จำเป็นที่ปริมาณแคลอรี ที่บริโภคเข้าไปจะต้องน้อยกว่าค่าใช้จ่าย การรับประทานอาหารที่มีแคลอรีต่ำ และเพิ่มการออกกำลังกาย มักเป็นเรื่องยาก และต้องอาศัยการตัดสินใจ จากทั้งผู้ป่วยและแพทย์

จากข้อมูลปี 1994 เกี่ยวกับการตายในบราซิล 11.6 เปอร์เซ็นต์ ของการเสียชีวิต เนื่องจากโรคหัวใจและหลอดเลือดเกิดขึ้นระหว่างอายุ 30 ถึง 49 ปี และ 35.7 เปอร์เซ็นต์ ระหว่างอายุ 50 ถึง 69 ปี ในทุกภูมิภาคของบราซิล การเสียชีวิตเนื่องจากโรคหัวใจขาดเลือดในกลุ่มอายุ 30 ถึง 49 ปี คิดเป็นค่าที่มากกว่า 11 เปอร์เซ็นต์ ของการเสียชีวิตทั้งหมด ยกเว้นในภาคใต้ 9.9 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งถือว่ามีการพัฒนามากขึ้น

อาการหลักของโรคหลอดลมอักเสบเฉียบพลันคือการไอ ซึ่งอาจมีอาการนานหลายสัปดาห์ เมื่อไอเป็นเวลานาน หลอดลมอักเสบต้องแยกจากโรคหอบหืด และปอดบวม ในตอนแรก อาการไอมักจะแห้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป สารคัดหลั่งที่ข้นและใสจะปรากฏขึ้น ซึ่งอาจกลายเป็นสีเขียวหรือสีเหลือง อาการอีกอย่างคือ อาการเจ็บหน้าอก ซึ่งอาจแย่ลงเมื่อหายใจเข้า อาจมีไข้ร่วมด้วย แพทย์มักจะทำการวินิจฉัยโดยอาศัยประวัติทางคลินิกเพียงอย่างเดียว บางครั้งอาจสั่งเอกซเรย์ทรวงอก เพื่อไม่รวมโรคปอดบวม

ในบางกรณี อาจจำเป็นต้องตรวจเสมหะ ซึ่งบางครั้งทำให้สามารถระบุตัวการที่เป็นสาเหตุได้ อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ไม่จำเป็น กรณีส่วนใหญ่สามารถแก้ไขได้เองโดยไม่ต้องทำการรักษา เนื่องจากโรคนี้มักเกิดจากเชื้อไวรัส จึงไม่จำเป็นต้องใช้ยาปฏิชีวนะ สำหรับการบรรเทาอาการไอ แนะนำให้ใช้การพ่นยา ซึ่งจะช่วยให้การหลั่งลดลง และอำนวยความสะดวกในการกำจัด โดยทั่วไปไม่แนะนำให้ใช้ยาระงับอาการไอ เนื่องจากการไอเป็นกลไกป้องกันปอด

หากไม่มีสารคัดหลั่งจะสะสมอยู่ ภายในกลายเป็นสถานที่ที่ดี สำหรับการแพร่กระจายของแบคทีเรีย ซึ่งอาจนำไปสู่โรคปอดบวม บุคคลนั้นควรหยุดสูบบุหรี่ เนื่องจากเป็นการเร่งให้อาการดีขึ้น นอกเหนือจากการป้องกันโรคปอดอื่นๆ ในอนาคตโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังเป็นภาวะของการอักเสบเป็นเวลานานของทางเดินหายใจ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการอุดกั้นทางเดินหายใจ ที่ไม่สามารถย้อนกลับได้

แทบทุกกรณีเกิดขึ้น เนื่องจากผลเสียของบุหรี่ในปอด มักส่งผลกระทบต่อผู้สูงอายุที่สูบบุหรี่มาเป็นเวลานาน นอกจากโรคถุงลมโป่งพองในปอดแล้ว โรคหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ยังเป็นส่วนประกอบของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังอีกด้วย อาการที่แสดงออกมาคือ ไอมีเสมหะ หายใจลำบากและหายใจมีเสียงหวีด บุคคลนั้นอาจมีสีฟ้าที่ปลายนิ้วมือ รอบริมฝีปากและที่ปลายหู ในกรณีที่รุนแรงที่สุด

การวินิจฉัยมักทำในบุคคลที่มีอาการดังที่กล่าวไว้ข้างต้นเป็นอยู่เป็นเวลานาน และมีประวัติสูบบุหรี่จัดเป็นเวลานาน การทดสอบที่ทำคือ การถ่ายภาพรังสีทรวงอก และการวัดปริมาตร ขั้นตอนแรกของการรักษาคือ การหยุดสูบบุหรี่ หากปราศจากสิ่งนี้ ยาก็ไร้ประโยชน์ เหล่านี้ประกอบด้วยกลุ่มเดียวกับที่ใช้ในการรักษาโรคหอบหืด ในกรณีที่รุนแรงอาจต้องใช้ออกซิเจน

บทความที่น่าสนใจ : พฤติกรรม อธิบายลักษณะนิสัยทั่วไปของสุนัขและพฤติกรรมที่แปลกไป